Čuvam je, nije sama;
a sama je:
pod staklenim zvonom.
I lepa je,
poput kakve lepe misli,
sačuvane da se ne isprlja.
I zanosna je,
kao ideja, koja više
ne mora da se krije.
I rasterećena je,
kao jesenji list,
kojeg nosi rečna matica.
I ide ka moru,
u susret letu,
jer godišnja doba idu unatrag.
Kao misao koja traje
u svetu tišine,
gde pluta bez straha.
I lepa je, i zanosna,
i rasterećena, i nije sama;
tako sama pod staklenim zvonom.